Kod Q

Kod Q został wprowadzony do użytku międzynarodowego w roku 1912. Miał on na celu skrócenie czasu transmisji podstawowych informacji o charakterze operatorskim. Do łączności amatorskich kod Q wprowadził w latach 30. XX wieku Amerykanin W1UE. Kod ten ułatwiał wymianę informacji pomiędzy amatorami różnych krajów. Kod Q miał jednak zasadnicze zastosowanie w prowadzeniu łączności w służbach profesjonalnych, szczególnie morskich i lotniczych, dlatego też wiele skrótów dotyczy wymiany danych o żegludze (np. QTI – „jaki jest twój kurs?” QTJ – „jaka jest twoja prędkość?”) oraz lotnictwa (np. QBF – „czy lecisz w chmurach?”). Okazał się on bardzo przydatny w społeczności radioamatorów i jest używany do dzisiaj.

Kod Q jest zasadniczo przeznaczony do łączności telegraficznej, ale niektóre frazy stosowane są także na fonii. Poszczególne trzyliterowe grupy, rozpoczynające się od litery Q, oznaczają całe zdania lub grupy słów. To samo wyrażenie kodu służy za zdanie pytające, jeżeli jest nadawane ze znakiem zapytania na końcu.

Przybywanie różnych nowych zestawów spowodowało, że w roku 1947 na Konferencji Telekomunikacyjnej w Atlantic City ustalono międzynarodową tabelę kodu Q, dotyczącą wszystkich służb radiowych, cywilnych i wojskowych, w zakresie kombinacji QRA do QUZ i dla lotnictwa, przyjętą przez ICAO (międzynarodowa organizacja lotnicza), w zakresie kombinacji od QAA do QNZ włącznie. Obecnie standaryzacją kodu Q zajmuje się Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny ITU w Genewie i wydawane przez niego Rekomendacje obejmują pełne zestawienie znaków (Rekomendacja ITU-R M.1172 radiokomunikacja morska).

QRSS – oznaczenie rodzaju emisji telegraficznej (CW) przeznaczonej do pracy z małymi mocami, używanej przez radioamatorów m.in. w paśmie 136 kHz. Nazwa pochodzi od skrótu radiowego, oznaczającego „nadawaj bardzo wolno” (QRS – „nadawaj wolniej”). Czas trwania kropki wynosi od 3 sekund (QRSS3) do 240 sekund (QRSS240).